Hey allemaal,
Ik weet dat ik nog twee Dublin reisblogs op het programma heb staan, maar vandaag wil ik die toch even aan de kant schuiven voor een serieuze blog. Zondagavond is namelijk de nonkel van mijn moeder (de broer van mijn grootvader) gestorven en vandaag hebben we samen zijn begrafenis bijgewoond. Of je het nu wil of niet, zo'n gebeurtenis zet je toch altijd aan het denken. Hoe cliché het ook klinkt, des te meer besef je dat het leven eindig is en dat wij als mensen maar heel kwetsbaar zijn. En dat maakt mij soms bang. Daar ben ik vast niet de enige in. Daarom dat ik denk ik nu ook de nood voel om dit allemaal even neer te schrijven. Zo weten jullie dat jullie niet alleen zijn, en ik weet dat ik niet alleen ben met dit soort gevoelens.
Het is niet dat ik zelf angst heb om te sterven, althans voorlopig toch niet. Ik ben dan ook nog jong. Ik ben vooral bang om mensen te verliezen die mij dierbaar zijn. En als ik dat zo zeg, klinkt dat misschien best egoïstisch, maar zonder bepaalde mensen in mijn leven zou ik niet dezelfde zijn. Dat mijn grootouders zouden sterven bijvoorbeeld, dat is een gedachte waar ik nu zelfs nog niet eens aan wil denken. En toch is sterven (en dus het verliezen van iemand) iets wat uiteindelijk voor elk mens onvermijdelijk is. Je moet met die gedachte leren leven, maar ik denk dat er weinig mensen zijn die dat echt kunnen... Soms doet het gemis gewoon pijn. En soms ben je gewoon bang voor de dood. Ook dat is typisch menselijk.
En hoe meer ik er aan denk, des te meer ik besef dat ik ook niet zeker weet wat ik nu moet geloven over wat na de dood komt. Ik ben an sich wel gelovig, maar in een hemel en een hel geloof ik niet. Hiermee wil ik natuurlijk de mensen die hier wel in geloven niet afkraken, maar persoonlijk zegt deze idee me echt niks. Ik weet niet wat het is, maar het spreekt me niet echt aan, zelfs de rijstpap met gouden lepeltjes niet. Als er bovendien echt een hemel zou zijn, dan zou die overigens nu al overvol moeten zitten, toch? Maar geloven dat er niets meer is na de dood, lijkt me dan ook weer te eng. Want wat is "niets"? Ik denk dat ik nog het liefst van al in reïncarnatie geloof. Het kan aan het feit liggen dat ik een geschiedenis nerd ben, maar soms kan ik het niet helpen te denken dat ik vroeger bijvoorbeeld Jeanne d'Arc of Nefertiti was. De waarheid is, we zullen het nooit weten, want er is nog nooit iemand uit het land van de doden teruggekeerd. Hoe graag we het soms ook zouden willen, onze geliefden komen jammer genoeg nooit meer terug. Maar ze blijven altijd in ons hart en in onze gedachten.
Daarom zou ik deze blogpost willen afsluiten met deze woorden: Het ga je goed nonkel René, waar je ook bent... We zullen je missen!
Liefs,
Laura
Geen opmerkingen:
Een reactie posten